Stefan Eitner, który przyszedł na świat 17 sierpnia 1886 roku w Gostyniu, i zmarł 30 grudnia 1937 roku w Toruniu, był postacią o bogatym życiorysie, łączącą w sobie wiele kluczowych ról. W swojej karierze wojskowej, pełnił funkcje podoficera w armii niemieckiej, co stanowiło fundament jego dalszych działań w sferze militarnej.
W trakcie Powstania Wielkopolskiego, Eitner odgrywał istotną rolę jako powstaniec, a jego zaangażowanie doprowadziło do tego, że zyskał zaszczyt pełnienia roli oficera Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej. Jego poświęcenie i odwaga nie przeszły bez echa, co zaowocowało odznaczeniem go Orderem Virtuti Militari, jednym z najwyższych odznaczeń wojskowych przyznawanych za męstwo w walce.
Życiorys
Stefan Eitner urodził się w Gostyniu, w rodzinie Stanisława i Elżbiety z Lekowskich. W młodzieńczych latach podjął pracę jako dekarz.
W roku 1914 został wcielony do armii niemieckiej, gdzie jako podoficer brał udział w walkach na frontach I wojny światowej. Po zakończeniu działań zbrojnych wstąpił do oddziałów powstańczych w Wielkopolsce. Od stycznia 1919 roku był częścią batalionu gostyńskiego, gdzie walczył w Grupie „Leszno” na odcinku południowo-zachodnim. Pod koniec marca 1919 roku, skierowano go do 8 pułku strzelców wielkopolskich.
W Jarocinie zorganizował kompanię ciężkich karabinów maszynowych, a w październiku 1919 roku otrzymał awans na podporucznika. Podczas walki na froncie polsko-bolszewickim wziął udział w wyprawie kijowskiej, a także walczył w bitwie nad Berezyną oraz na szlakach odwrotowych i w ofensywie wojsk polskich znad Wisły.
1 października 1920 roku doszło do przełamania pozycji I batalionu 62 pułku piechoty wielkopolskiej na linii Kurniejewo – Wertniki – Kowłany przez nieprzyjaciela. W obliczu zagrożenia do kontrataku ruszyła m.in. kompania ckm. Dowódca, nie zważając na ogień przeciwnika, docierał do swoich ciężkich karabinów maszynowych, wskazując cele. W trakcie walki zastąpił celowniczego, który został ranny odłamkiem granatu. Dzięki skuteczności działań oddziałów 27 Dywizji Strzelców bolszewickich udało się odrzucić.
Za bohaterski czyn został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1921 roku awansował na porucznika, a w 1924 na kapitana. Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku, zajmując różne stanowiska, takie jak oficer gazowy, oficer materiałowy oraz kwatermistrz w Szkole Podoficerów Zawodowych Piechoty w Grudziądzu. Od września 1931 roku służył w Szkole Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 2 w Grudziądzu.
Z dniem 31 sierpnia 1932 roku przeszedł w stan spoczynku. Zmarł 30 grudnia 1937 roku w Toruniu, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na miejscowym cmentarzu. Był żonaty z Heleną Wagner, z którą doczekał się syna Stanisława.
Ordery i odznaczenia
Stefan Eitner otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń, które odzwierciedlają jego zasługi. Wśród nich znajduje się:
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 4663),
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
- Medal Niepodległości.
Przypisy
- Monitor Polski nr 171/1933.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 6 z 23.03.1932 r., s. 221.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 7 z 23.10.1931 r., s. 330.
- a b c d e f Polak (red.) 1991, s. 40.
- Polak (red.) 1991, s. 39.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Eugeniusz Molczyk | Walerian Przeniczka | Sylwester PaszkierOceń: Stefan Eitner