Eugeniusz Molczyk

---

Życiorys

Eugeniusz Molczyk był synem Józefa, podoficera zawodowego Wojska Polskiego, oraz Władysławy z Pawlickich. Po inwazji radzieckiej na Polskę, jego rodzina została wywieziona do Kraju Ałtajskiego, gdzie rozpoczęły się trudne losy życia. W sierpniu 1943 roku, jako młody człowiek, zdecydował się na wstąpienie do Wojska Polskiego, przydzielając się do 4 Batalionu Piechoty.

W maju 1944 roku z sukcesem ukończył szkołę podoficerską przy 3 Dywizji Piechoty, co otworzyło przed nim nowe możliwości. Po tym etapie, skierowano go do Szkoły Oficerskiej Czołgów im. Aleksandra I. Liziukowa w Saratowie, gdzie ukończył naukę z wyróżnieniem. Od grudnia 1944 pełnił służbę w 2 Brygadzie Pancernej, zaczynając jako dowódca plutonu, a następnie awansując na stanowisko dowódcy kompanii czołgów średnich.

Brał czynny udział w licznych walkach, które miały miejsce nad Nysą, pod Budziszynem, Dreznem oraz czeskim Mielnikiem. W dokumentach zgromadzonych przez IPN odnaleziono informacje wskazujące, że był tajnym współpracownikiem Informacji Wojskowej, gdzie posługiwał się pseudonimem „Dąbrowski”. Jego werbunek miał miejsce w 1945 roku, kiedy odbywał służbę w brygadzie pancernej.

W okresie od kwietnia 1945 do lutego 1946 pełnił funkcję dowódcy kompanii czołgów średnich. Następnie, w latach 1946-1951, był studentem Akademii Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych im. Józefa Stalina w Moskwie. Po jej ukończeniu, objął stanowisko szefa sztabu 1 Warszawskiego pułku czołgów z siedzibą w Elblągu, a wkrótce potem dowodził tym pułkiem. W 1953 roku został dowódcą 20 Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinku, a dwa lata później przeniesiono go na dowództwo 8 Drezdeńskiej Dywizji Zmechanizowanej w Koszalinie.

W październiku 1956 roku objął dowództwo 1 Korpusu Pancernego w Gdańsku-Wrzeszczu. Po rozformowaniu korpusu, krótko wrócił do Koszalina. Wkrótce potem, w tym samym roku, został komendantem Fakultetu Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. Karola Świerczewskiego w Rembertowie. W 1957 roku przekształcono go w komendanta fakultetu ogólnowojskowego, a w 1959 objął dowództwo 16 Kaszubskiej Dywizji Pancernej w Elblągu.

Na tej samej pozycji, w roku 1960, został awansowany na generała brygady na mocy uchwały Rady Państwa PRL, mając zaledwie 35 lat. Dwa lata później, w 1962 roku, mianowano go szefem sztabu-zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu, a 15 stycznia 1964 na dowódcę Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 1966 roku Molczyk awansował na generała dywizji. 10 kwietnia 1968 roku przekazał obowiązki generałowi brygadierowi Florianowi Siwickiemu, a sam został I zastępcą szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

Od 1971 roku pełnił funkcję Głównego Inspektora Szkolenia Wojska Polskiego, a w 1972 roku został wiceministrem obrony narodowej, sprawując obie te funkcje przez 14 lat. W latach 1972-1984 był równocześnie zastępcą naczelnego dowódcy Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw Stron Układu Warszawskiego. Dodatkowo, piastował stanowisko przewodniczącego Rady Wychowania Fizycznego, Sportu i Turystyki MON.

W 1981 roku Molczyk wstąpił do Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (WRON), która zarządzała krajem w okresie stanu wojennego. W lutym 1986 roku został odwołany z zajmowanych stanowisk. Pozostał w dyspozycji Ministerstwa Obrony Narodowej do momentu przejścia na emeryturę w dniu 18 marca 1988 roku. W latach 1971–1986 był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR, a w 1974 roku powołano go w skład Rady Naczelnej ZBoWiD.

Na podstawie raportów płk. Ryszarda Kuklińskiego dla CIA, które zostały ujawnione w grudniu 2008 roku, wynika, że w okresie kryzysu władzy komunistycznej w Polsce, w latach 1980-1981, Eugeniusz Molczyk stał po stronie militarnej opcji, dążącej do siłowego stawienia czoła „Solidarności”.

Ostatecznie, Eugeniusz Molczyk spoczął na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera FII-3-8), co zamyka jego niezwykłą historię życia i kariery wojskowej.

Życie prywatne

Mężczyzna ten spędził swoje życie w stolicy Polski, Warszawie. Jego żoną była Aleksandra, z domu Blinowa, która urodziła się w 1925 roku i zmarła w 2008 roku. Para doczekała się jednego syna.

Awanse generalskie

Eugeniusz Molczyk w swojej karierze wojskowej przeszedł przez szereg zaszczytnych awansów. Poniżej przedstawiamy kolejne stopnie, które osiągnął w trakcie swojej służby:

• generał brygady – 1960,
• generał dywizji – 1966,
• generał broni – 1 października 1974.

Ordery i odznaczenia

W życiu Eugeniusza Molczyka dużą rolę odegrały odznaczenia, które zdobył za swoją służbę oraz wkład w rozwój kraju. Oto lista wyróżnień, które otrzymał w różnych latach:

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1980),
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1973),
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1968),
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1963),
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1968),
• Krzyż Walecznych (1945),
• Złoty Krzyż Zasługi (1958),
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1945),
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954),
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974),
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984),
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1945),
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1958),
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1969),
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1973),
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1973),
• Złota Odznaka „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”,
• Złota Odznaka „Za Zasługi w Ochronie Granic PRL” (1976),
• Złota Odznaka „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej” (1983),
• Złote Odznaczenie im. Janka Krasickiego,
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego,
• Honorowa Odznaka 30-lecia PPR (1972),
• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1977),
• Odznaka „Budowniczego Wrocławia”,
• Złota odznaka „Zasłużony dla Dolnego Śląska”,
• Order Lenina (ZSRR, 1968),
• Order Przyjaźni Narodów (ZSRR, 1973),
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1945),
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR),
• Odznaka „25 lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej” (ZSRR, 1970),
• Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1975),
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1985),
• Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (ZSRR, 1985),
• Order Lwa Białego II klasy (Czechosłowacja, 1970),
• Medal „Za umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” III klasy (Czechosłowacja 1970),
• Medal Braterstwa Broni (Czechosłowacja),
• Medal „40 lat Wyzwolenia Czechosłowacji przez Armię Radziecką” (Czechosłowacja, 1985),
• Medal „25 lat Bułgarskiej Armii Ludowej” (Bułgaria, 1969),
• Medal „30-lecia Bułgarskiej Armii Ludowej” (Bułgaria, 1974),
• Złoty Medal Braterstwa Broni (NRD, 1985),
• Order Wolności i Niepodległości I klasy (Korea Północna, 1977),
• Order Armii Ludowej z Laurowym Wieńcem (Jugosławia, 1968),
• Medal „Braterstwa Broni” (Kuba, 1983),
• Order Bojowy Czerwonego Sztandaru (Mongolia, 1977),
• Złoty Medal Braterstwa Broni (Węgry, 1985),
• Order Zasługi Wojskowej I klasy (Wietnam, 1985).

---

Oceń: Eugeniusz Molczyk

---