Wojciech Długoraj, który przyszedł na świat w 1557 lub 1558 roku w Gostyniu, jest postacią wybitną w polskiej muzyce. Jego życie przypada na okres renesansu, który charakteryzował się rozkwitem sztuki i kultury w Europie.
Był nie tylko kompozytorem, ale również lutnistą, co sprawia, że jego twórczość miała znaczący wpływ na rozwój muzyki instrumentalnej w Polsce. Zmarł po roku 1619, ale jego dziedzictwo muzyczne przetrwało do dziś, inspirując kolejne pokolenia artystów.
Życiorys
Od najmłodszych lat Wojciech Długoraj był związany z dworem hetmana Samuela Zborowskiego, co miało istotny wpływ na jego karierę artystyczną. Jako utalentowany wirtuoz lutni zdobył znaczące uznanie wśród współczesnych mu muzyków.
W roku 1574, po skazaniu Zborowskiego na banicję z powodu oskarżeń o warcholstwo oraz zabójstwo, Długoraj znalazł się w trudnej sytuacji i opuścił dwór swojego chlebodawcy. Jego ucieczka z dworu Zborowskich doprowadziła go do klasztoru karmelitów, jednak w 1580 roku złożył śluby zakonne w klasztorze bernardynów w Krakowie. Niestety, zaledwie rok później został usunięty za prowadzenie niewłaściwego trybu życia.
Po powrocie Zborowskiego do kraju, który uzyskał zgodę na powrót po wyborze Stefana Batorego na króla Polski, Długoraj wznowił z nim kontakty. Zborowski prawdopodobnie zmusił go do dalszej służby na swoim dworze. Jednak muzyk wykazał się brakiem lojalności i zdecydował się przekazać Janowi Zamoyskiemu dokumenty świadczące o spisku Zborowskiego mającym na celu zamach na życie króla.
Ostatecznie Samuel Zborowski został skazany na karę śmierci i stracony 26 maja 1584 roku w Krakowie. Długoraj, choć przez krótki czas pełnił funkcję lutnisty królewskiego, musiał uciekać przed zemstą rodziny Zborowskich, co skłoniło go do wyjazdu do Niemiec, gdzie najprawdopodobniej spędził resztę swojego życia w Lipsku i Wittenberdze.
Pomimo burzliwego życia, Wojciech Długoraj pozostał uznawanym artystą. W grze na lutni uważany był za następcę znanego Walentina Bakfarka. Utwory Długoraja przetrwały w tabulaturze Thesaurus harmonicus z 1603 roku oraz w rękopiśmiennej Tabulaturze Długoraja. Dodatkowo są znane także z niektórych druków wydanych w Kolonii. Jego twórczość obejmowała kompozycje na lutnię, takie jak villanelle, fantazje lutniowe oraz tańce polskie.
Utwory te charakteryzowały się nie tylko melodyjnością, ale także imponującym wirtuozostwem, a często można było w nich dostrzec również polifoniczną fakturę, która demonstrowała bogactwo i różnorodność stylów muzycznych, które Długoraj opanował.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Alfons Szczerbiński | Czesław Gała | Marek Picz | Wojciech Majchrzak (aktor)Oceń: Wojciech Długoraj